این بود یک روز سرد پاریسی در سال 1948، زمانی که حریم خصوصی به یک حق شناخته شده بشر تبدیل شد. همانطور که زندگی ما به طور فزاینده ای دیجیتالی می شود، قوانین جدیدی در سرتاسر جهان ظاهر شده اند تا بر سوء استفاده بی قرار از داده های آنلاین ما خط بکشند. اکنون، در بدترین کابوس دیستوپیایی سرمایه‌داری، مفهوم حریم خصوصی به‌عنوان یک کالا چرخشی شوم به خود گرفته است - افسوس که دیوار پرداخت حریم خصوصی.

مدل موسوم به "پرداخت یا رضایت" یا "پرداخت یا تایید" اولین گام های خود را در برخی از نشریات خبری در اتحادیه اروپا برداشته است که متا بحث برانگیزترین مورد است. شرکت‌ها مرزهای مقررات GDPR را در مورد رضایت کاربر تحت فشار قرار می‌دهند. نیازی به گفتن نیست، شکایات حقوقی به تلاش برای ایجاد آنچه به عنوان " حریم خصوصی برای ثروتمندان " تلقی می شود، هجوم آورده است. این غول رسانه‌های اجتماعی حتی طرح جدید بدون تبلیغات خود را برای بازار اروپا متوقف کرد.

درست زمانی که فکر کردیم در این نبرد پیروز شده ایم، دیوار پرداخت حریم خصوصی در بریتانیا فرود آمد. اکنون دسترسی به اخبار رایگان برخی از معروف ترین روزنامه های بریتانیا به صورت آنلاین هزینه دارد. این شما هستید که تصمیم می گیرید آیا می خواهید با پول پرداخت کنید یا داده های خود را برای به دست آوردن چیزی که باید از قبل متعلق به شما باشد - حق شما برای حفظ حریم خصوصی. دقیقاً "رضایت آزادانه داده شده" نیست؟

موضوع GDPR

GDPR بلوک اروپایی نقطه عطفی برای حفاظت از داده های آنلاین بود. این اولین قانونی در سرتاسر جهان بود که قوانین روشنی در مورد نحوه برخورد خدمات آنلاین با دنباله اطلاعاتی که مردم به صورت آنلاین به اشتراک می‌گذارند ارائه کرد. بعد از آن بسیاری از کشورها نسخه خود را از آن پذیرفتند.

اساس قانون به حداقل رساندن جمع آوری داده ها است - و آنچه تنظیم کننده ها به عنوان "رضایت کاربر" تعریف می کنند بخش اصلی این هدف است. احتمالاً تا به حال یاد گرفته اید که از تمام پنجره های پاپ آپی که با هر بار بازدید از یک وب سایت باز می شوند متنفر باشید. علیرغم اینکه گاهی دلهره آور هستید، اینگونه است که می توانید تصمیم بگیرید که حق حفظ حریم خصوصی خود را پس بگیرید.

مدل «پرداخت یا رضایت» در واقع به شما امکان انتخاب می دهد - حداقل روی کاغذ. مطمئناً رایگان نیست. فیل بزرگ در اتاق اینجا این است که، تحت GDPR، کاربران باید برای جمع‌آوری داده‌هایشان «رضایت آزادانه» بدهند.

را مجبور می کنند برای حفظ حریم خصوصی خود پرداخت کنید - YouTube" style="width:100%;text-align:right;direction:rtl"> چرا وب سایت های بیشتر و بیشتر شما را مجبور می کنند برای حفظ حریم خصوصی خود پرداخت کنید - YouTube را مجبور می کنند برای حفظ حریم خصوصی خود پرداخت کنید - YouTube" data-aspect-ratio="16/9" loading="lazy">

تماشا کنید

بیایید نگاه کنیم که دستورالعمل های GDPR دقیقا چه می گوید. در بخش 3.1، قانون به صراحت بیان می کند که "اگر موضوع داده ها انتخاب واقعی نداشته باشد، احساس کند مجبور به رضایت می شود یا در صورت عدم رضایت عواقب منفی را متحمل می شود، رضایت معتبر نخواهد بود."

به طور مشابه، بخش 3.1.2 او میگوید : «برای اینکه رضایت آزادانه داده شود، دسترسی به خدمات و قابلیت‌ها نباید مشروط به رضایت کاربر برای ذخیره‌سازی اطلاعات یا دسترسی به اطلاعاتی که قبلاً در ترمینال ذخیره شده است باشد. تجهیزات یک کاربر (به اصطلاح دیوارهای کوکی)."

خوب، من یک وکیل نیستم، اما به نظر من و سایر کارشناسان در اروپا - ویدیوی بالا را ببینید که در آن ماکس شرمز، وکیل و بنیانگذار گروه حقوق دیجیتال اتریشی Noyb، در مورد این موضوع صحبت کرده است - که «پرداخت یا رضایت» ممکن است قوانین GDPR را نقض کنید

پس از خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، دولت نسخه خود از GDPR را اجرا کرد. با این حال، بند "رضایت آزادانه" باقی خواهد ماند. در مارس 2023، رگولاتورها قانون دیگری را برای مقابله با خستگی به اصطلاح پاپ آپ تصویب کردند. قانون حفاظت از داده ها و اطلاعات دیجیتال (DPDI) دامنه معافیت ها را به شرط رضایت برای کوکی ها و سایر ردیاب های وب گسترش داده است - اقدامی که دقیقاً مورد استقبال طرفداران حریم خصوصی قرار ن گرفت.

یک سراشیبی لغزنده

من شروع به ردیابی شیوع طاعون دیوار پرداخت حریم خصوصی در بریتانیا کردم - و باید بگویم که تشویق کننده نیست. در زمان نگارش این مقاله، برخی از پرخواننده ترین نشریات در حال آزمایش آب هستند.

اینها شامل The Sun و Daily Mail Online هستند که به ترتیب 24.7 و 23.2 میلیون بازدید کننده ماهانه دارند. ایندیپندنت، میرور و دیلی اکسپرس عناوینی هستند که تلاش می کنند از داده های خوانندگان خود سود ببرند. با این حال، برچسب قیمت برای حفظ حریم خصوصی شما از 1.99 پوند در ماه تا حداکثر 4.99 پوند (The Sun) متفاوت است.

دیلی میل و شرکا احتمالاً امیدوارند تا جایی که می توانند درآمد کسب کنند تا زمانی که تنظیم کننده ها متوجه شوند که چه اتفاقی می افتد و بفهمند که آیا می توانند تنظیم کنند یا نه. اگر کسی دکمه توقف را فشار ندهد، احتمالاً سرویس‌های آنلاین بیشتری به آن‌ها ملحق خواهند شد - و حتی بهترین برنامه‌های VPN نمی‌توانند به ما کمک کنند.

مواردی که از سرزمین اصلی اروپا می آیند نیز دلگرم کننده نیستند. در یک چرخش غیرمنتظره، متا به‌خاطر ذکر این شرکت در پاورقی در مورد نظرش علیه «پرداخت یا تأیید»، از هیئت حفاظت از داده‌های اروپا غرامت می‌خواهد .

بدتر از آن، سازمان حفاظت از داده هامبورگ - که کارش تضمین رعایت حقوق حریم خصوصی مصرف کنندگان است - به اتهام تشویق فعالانه اشپیگل و یک شرکت رسانه ای دیگر برای تغییر مدل "پرداخت یا رضایت" مورد شکایت قرار گرفته است .

متوجه شدم، سازمان‌های خبری اکنون به دنبال راه‌هایی برای کسب درآمد اضافی هستند که اکثر خوانندگان برای مصرف آثارشان پول بیشتری نمی‌پردازند. با این حال، من همچنان معتقدم که پرداخت هزینه به‌طور خاص برای جلوگیری از ردیابی آنلاین، تخریب آشکار حریم خصوصی است، به‌ویژه از آنجایی که اشتراک‌های ممتازی که برخی از این عناوین ارائه می‌کنند به طور جداگانه ارائه می‌شوند.

اگر قرار بود همه سرویس‌های آنلاین «پرداخت یا رضایت» را بپذیرند، یک دقیقه به این فکر کنید که برای مرور وب چقدر پول باید خرج کنید. حقیقت غم انگیز این است که اکثریت عظیم مردم تنها انتخابی برای پذیرش ردیابی دارند.

با این حال، حریم خصوصی یک کالا نیست، بلکه یک حق اساسی انسان است - نقطه پایان.