در 29 ژوئیه 1999، فضاپیمای دیپ اسپیس 1 ناسا نزدیک‌ترین پرواز را با یک سیارک انجام داد و در فاصله 15 کیلومتری سیارک جدید بریل (1992 KD) پرواز کرد.

دوربین‌های مادون قرمز، طیف‌هایی را جمع‌آوری کردند که تأیید می‌کرد سیارک کوچک بریل از نظر ترکیب شیمیایی شبیه به وستا، یک نوع نادر از سیارک و سومین جرم بزرگ در کمربند اصلی سیارک‌ها است.

دیپ اسپیس 1 فضاپیمای نمایش فناوری ناسا بود که با گرانش یک سیارک و دنباله‌دار پرواز کرد. این برنامه به آزمایش فناوری‌های پیشرفته اختصاص داشت.

فضاپیما در 24 اکتبر 1998 به فضا پرتاب شد و هدف علمی اصلی آن سیارک بریل بود. مأموریت دو بار تمدید شد تا شامل برخورد با دنباله‌دار 19P/Borrelly و آزمایش‌های مهندسی بیشتر شود.

بود که از نیروی محرکه یونی به‌جای موشک‌های سنتی با انرژی شیمیایی استفاده کرد. " class="wp-image-1662877" srcset="https://static.digiato.com/digiato/2024/07/20240729_190854-300x240.jpg.webp 300w, https://static.digiato.com/digiato/2024/07/20240729_190854-350x280.jpg.webp 350w, https://static.digiato.com/digiato/2024/07/20240729_190854.jpg.webp 800w" sizes="(max-width: 800px) 100vw, 800px">

مشکلات در مراحل اولیه و ردیاب ستاره آن، منجر به تغییرات مکرر در پیکربندی مأموریت شد. درحالی‌که پرواز این سیارک تنها موفقیت جزئی بود، برخورد آن با دنباله‌دار 19P/Borrelly اطلاعات ارزشمندی را به‌دست آورد.

سری دیپ اسپیس توسط کاوشگر دیپ اسپیس 2 که در ژانویه 1999 پرتاب شد و قصد برخورد به سطح مریخ را داشت ادامه یافت. هرچند تماس قطع شد و مأموریت شکست خورد.

دیپ اسپیس 1 اولین فضاپیمای ناسا بود که از نیروی محرکه یونی به‌جای موشک‌های سنتی با انرژی شیمیایی استفاده کرد.

خبرکاو