صنعت فضایی همه چیز در مورد اینکه چگونه استارشیپ اسپیس ایکس، نیو گلن بلو اوریجین و دیگر موشک های سنگین وزن تقریباً همه چیز را تغییر خواهند داد، سر و صدا است. یکی از نتایج محتمل این است که فضاپیماها بزرگتر می شوند – بسیار بزرگتر – زیرا مهندسان خارج از محدودیت های مورد نیاز جرم کم کار می کنند.

یک مشکل وجود دارد: رژیم آزمایشی فعلی برای فضاپیماها بر محموله هایی با عرض 4 متر یا کمتر متمرکز است. این مشکل خاصی برای شرکت‌هایی مانند Gravitics ایجاد می‌کند که در حال توسعه خطی از ماژول‌های ایستگاه فضایی با قطر 4 متر تا قطر عظیم 8 متر هستند، با این امید که این ماژول‌ها به بلوک‌های سازنده برای آینده تبدیل شوند. فصل در اکتشاف فضای انسان

پس شرکت در حال فعال شدن است. اوایل این هفته، Gravitics اعلام کرد که قرارداد جدیدی را با ناسا امضا کرده است تا به کمبود روش‌های آزمایش و صلاحیت برای فضاپیماهای بزرگ‌تر رسیدگی کند. این طیف از آزمایش‌های صلاحیت، که شامل تست‌های حرارتی، خلاء، ارتعاش و آکوستیک است، برای اطمینان از اینکه فضاپیما در محیط پرتاب سخت‌تر و حتی محیط خشن‌تر فضا زنده می‌ماند، انجام می‌شود. پس توسعه آزمایش ها و استانداردها برای فضاپیماهای بزرگ ضروری خواهد بود.

این امر به ویژه برای شرکت‌های خصوصی که به دنبال پر کردن مدار پایین زمین با نسل بعدی ایستگاه‌های فضایی خصوصی هستند، صادق است. به لطف ظرفیت بیشتر این موشک‌های آینده، این تیم‌ها تقریباً به طور قطع از روش ناسا برای مونتاژ ایستگاه فضایی بین‌المللی – که 10 سال طول کشید و بیش از 30 ماموریت طول کشید – دور می‌شوند و در عوض تعداد کمتری از ماژول‌های بسیار بزرگ را پرتاب می‌کنند.

ما به شوخی می‌گوییم که می‌خواهیم ماژول‌هایی از استوک تا استارشیپ را از سه متر تا هشت آماده کنیم. کالین دوگان، مدیر عامل Gravitics گفت: ما خوشحالیم که با گروه هایی مانند ناسا کار می کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که می توانیم آن قابلیت ها را ایجاد کنیم و آنها را به مدار برسانیم، به محض اینکه وسایل پرتاب آماده شدند و مشتریان آماده دریافت آنها هستند. یک مصاحبه اخیر

یک مثال آزمایش ارتعاش است که برای شبیه سازی ارتعاشات ناشی از پرتاب و اطمینان از اینکه فضاپیما همچنان می تواند پس از آن کار کند طراحی شده است. فضاپیماهای کوچک‌تر معمولاً با استفاده از سکوهای لرزاننده آزمایش می‌شوند، اما این فضاپیماها برای نگهداری فضاپیماهای بسیار بزرگ یا تولید نیروهای مورد نیاز برای ارتعاش (یا "تحریک") این جرم تنظیم نشده‌اند. الگوی آزمایش کنونی همچنین مفروضات خاصی را در مورد قابلیت حمل ایجاد می کند، به طوری که شرکت ها اغلب مجبورند سفینه فضایی خود را به مراکز آزمایشی مختلف در سراسر کشور بفرستند – کاری که وقتی فضاپیمای مورد نظر 8 متر عرض داشته باشد بسیار چالش برانگیزتر می شود.

دوگان واضح بود که این توافق جدید به این معنی نیست که این روند منجر به استانداردی می شود که ناسا (و سایرین) به آن متعهد باشد. همچنین به این معنی نیست که ناسا به طور خاص Gravitics را تأیید می کند. اما حداقل این اطمینان را ایجاد می کند که این شرکت مسیر مورد تایید ناسا را ​​برای عرضه محصولات خود دارد. اگر همه چیز خوب پیش برود و دو سازمان با هم رویکردهای آزمایشی جدید را تأیید کنند، می تواند به ایجاد یک استاندارد کمک کند.

Mike DeRosa، بنیانگذار Gravitics و CMO در ایمیلی گفت: «وقتی شروع به نگاه کردن به ماژول‌های ایستگاه فضایی، زیستگاه‌ها، وسایل حمل‌ونقل و سایر زیرساخت‌های فضایی در اندازه جامبو می‌کنید، قابلیت‌ها افزایش می‌یابد. حتی چیزهایی مانند تلسکوپ های فضایی بزرگتر خواهند شد و ارزش بیشتری برای تمدن ما خواهند داشت. اینها برای پرواز نیز باید گواهینامه داشته باشند و فرآیند ایجاد روش‌ها و استانداردهای موفق برای آن از اینجا با کاری که Gravitics انجام می‌دهد شروع می‌شود.»

خبرکاو