دو نفر از دوستانم در سه سال گذشته فوت کردند. به طور تصادفی، تولد هر دو آنها در اوایل ماه جولای است. پس ، دو بار در این هفته، فیس‌بوک به من یادآوری کرد که برای دو نفر که هرگز پاسخ نمی‌دهند، «تولدت مبارک» بنویسم.

الگوریتم های فیس بوک نمی توانند مرگ را درک کنند. تنها چیزی که می‌داند این است که زمانی بود که من اغلب در عکس‌های این افراد تگ می‌شدم و با پست‌های یکدیگر تعامل داشتیم. اگر الگوریتم فیس بوک انگیزه ای برای افزایش تعامل است، چرا من را مجبور به ارسال در جدول زمانی دوستان با یادآوری تولد آنها نکنم؟

این روزها، ما ردپای آنلاین سنگینی از خود به جای می گذاریم. وقتی جیمی درگذشت، من با رد کردن ریزه های دیجیتالی خود با آن کنار آمدم. ما هر دو نویسنده بودیم، پس اغلب برای هم می نوشتیم. در تاریخچه iMessage خود مرور کردم، از خودم عصبانی بودم که پیام‌هایم را بعد از یک سال به صورت خودکار حذف کردم. من بیشتر از این دنیوی می‌خواستم - بحث دقیق در مورد برنامه‌های کاربردی در مقطع کارشناسی ارشد، میم‌های Gossip Girl، اسکرین شات‌های شعرهای نوشته شده در برنامه یادداشت‌ها. من مدرکی می خواستم مبنی بر اینکه دوستی ما به اندازه کافی مهم است که بتوانم آنقدر غمگین شوم، زیرا به دلایلی برای غمگین شدن به اجازه نیاز داشتم.

برخلاف iMessage، تاریخچه پیام های من در فیس بوک هرگز حذف نشده است. من سعی می‌کنم تصویر پانزده سال داده‌های فیس‌بوک خودم را تصور کنم که در جایی در انباری در کالیفرنیا ذخیره شده و سپس برای میلیاردها کاربر دیگر فیس‌بوک چند برابر شده است. چقدر فضا، پول و قدرت محاسباتی لازم است تا فیس بوک مطمئن شود میمی را که یکی از دوستان مرده در سال 2017 برایم فرستاده است پیدا کنم؟

من هرگز به اندازه روزهای پس از مرگ جیمی از مارک زاکربرگ سپاسگزار نبودم. اما این ذخیره سازی بی نهایت یک هدیه تصادفی است. پاسخ واقعی فیس بوک به ناراحتی مرگ، مهندسی سیستمی برای یادبود پروفایل های ما بود. ما قبلاً تصمیم می‌گرفتیم که آیا می‌خواهیم دفن شویم، سوزانده شویم یا چیز دیگری کاملاً - اکنون، همچنین تصمیم می‌گیریم که آیا می‌خواهیم یک مخاطب قدیمی را برای نظارت بر حساب فیس‌بوک خود تعیین کنیم یا می‌خواهیم حساب‌هایمان پس از مرگ حذف شوند.

فیس بوک در سال 2015 ویژگی "مخاطب قدیمی" را عرضه کرد. وقتی زنده هستید، می توانید یکی از عزیزان خود را به عنوان "مخاطبین قدیمی" تعیین کنید و کنترل حساب خود را پس از مرگ به شما واگذار کنید - و اگر اینطور باشد، حساب شما این کار را انجام خواهد داد. به یاد ماندنی شود، و "به یاد آوردن" را در کنار نام در نمایه شما نشان دهد. هنگامی که یک حساب به یاد ماندنی شد، مخاطب قدیمی شما نمی‌تواند محتوایی را حذف کند یا پیام‌های شما را مشاهده کند، اما می‌تواند عکس نمایه و عکس روی جلد شما را تغییر دهد، یک پست پین شده در جدول زمانی شما بنویسد و به درخواست‌های دوستی پاسخ دهد. اگر یک مخاطب قدیمی را در زندگی انتخاب نکنید، یکی از عزیزان می تواند با فیس بوک همکاری کند تا در هنگام مرگ به آن افتخار دسترسی پیدا کند. و، به ویژه، هنگامی که حساب شما به یاد ماندنی می شود، فیس بوک توصیه نمی کند که دوستان شما تولد شما را تبریک بگویند.

حتی در رویاهای من، دوستانم به زندگی برنمی گردند. من خواب دیدم که الی در فیس بوک به من پیام داد، اما این یکی از آن هک های قدیمی مدرسه بود که در آن شخصی یک لینک بیتی برای شما ارسال می کرد و می گفت: "اوم، همین الان این ویدیوی دیوانه را دیدم، آیا تو هستی؟"

این رویا بر اساس یک اضطراب واقعی در مورد زندگی پس از مرگ آنلاین ما بود. اگر وقتی کسی می میرد کار کافی برای انجام دادن وجود ندارد، اکنون باید امور دیجیتال او را در نظر بگیریم. در Reddit، مردم می پرسند که چگونه می توانند بدون رمز عبور به رایانه شخصی که دوستشان دارند دسترسی داشته باشند. در همین حال، وزارت امور خارجه نیویورک به مصرف کنندگان می گوید که پس از مرگ از سرقت هویت خود محافظت کنند. اگر فردی شماره تامین اجتماعی یک فرد مرده را بدست آورد، ممکن است بتواند کارت های اعتباری را باز کند، مالیات را ثبت کند و به نام خود وام بگیرد.

هیچ راه درستی برای ایجاد یک نمایه در رسانه های اجتماعی برای استراحت وجود ندارد. این یک شخص نیست، بلکه یک طرح دو بعدی از اینکه یک شخص چه کسی بوده است. این نمایه‌های رسانه‌های اجتماعی آنقدر از هسته انسانیت ما فاصله دارند که در برابر اصرار برای پایان دادن به زندگی دیجیتال خود مقاومت می‌کنیم. با این حال، تا زمانی که ما زنده هستیم، زندگی آنلاین ما به قدری فراگیر است که مجبوریم برای تلفن هایمان محدودیت هایی برای زمان نمایش صفحه تعیین کنیم تا زمان کمتری را در دنیای دیجیتال بگذرانیم. در نظر گرفتن چیزهایی که هنگام مرگ آنلاین می گذاریم ناراحت کننده است، اما این یک نادیده انگاشته است که برای زندگی پس از مرگ دیجیتال خود برنامه ریزی نکنیم، در صورتی که اصلاً تجملات برنامه ریزی برای مرگ خود را داریم.

هیچ یک از خانواده‌های دوستانم تصمیم به «یادبود» روایت‌های فرزندانشان نداشتند، شاید به این دلیل که در زمان غم و اندوه بی‌پایان، بیهوده به نظر می‌رسید. یا، شاید آنها فقط نمی دانند که این یک گزینه است.

پس ، فیس‌بوک همچنان به من او میگوید که تولد دوستان مرده‌ام را جشن بگیرم، در حالی که من به خوبی می‌دانم که آنها هرگز از اواسط بیست سالگی خود پیر نخواهند شد. اما اگر مجبور بودم انتخاب کنم، نمی‌خواهم حساب‌های دوستانم را به یادگار بگذارم. این فقط یک مدرک دیگر است که مرگ آنها واقعی است.

خبرکاو