باتری‌های لیتیوم یونی راه طولانی را پیموده‌اند، اما از بسیاری جهات به اندازه کافی پیش نرفتند.

آنها سریعتر از همیشه شارژ می شوند، اما هنوز جای بهبود وجود دارد. موادی که از آنها ساخته شده اند، به ویژه کبالت و نیکل، گران و مشکل ساز هستند. محققان برای یافتن مواد جایگزین، از منگنز گرفته تا سدیم، به تکاپو افتاده‌اند. اکنون آنها ممکن است دیگری داشته باشند: TAQ.

برخلاف تقریباً هر باتری لیتیوم یونی دیگر، TAQ یک ترکیب آلی است - نه نوع هیپی برد آزاد، بلکه نوعی که عمدتاً از کربن ساخته شده است. محققان مواد آلی را به‌عنوان کاتد، بخش با بار منفی سلول، تحلیل کرده‌اند، زیرا می‌توانند انرژی بیشتری را با هزینه کمتر ذخیره کنند. اما تاکنون، مواد کاندید چندان بادوام نبوده‌اند، زیرا تمایل دارند در الکترولیت‌های مایعی که امروزه در صنعت استفاده می‌شود، حل شوند.

این ماده جدید در دو الکترولیت پرکاربرد حل نمی‌شود و چگالی انرژی آن 50 درصد بهتر از یکی از رایج‌ترین ترکیبات شیمیایی باتری لیتیوم یونی است که امروزه استفاده می‌شود، نیکل-منگنز-کبالت (NMC).

TAQ که مخفف بیس تتراآمینو بنزوکینون است، از کربن، نیتروژن، اکسیژن و هیدروژن تشکیل شده است که در یک ردیف از سه شش ضلعی مجاور قرار گرفته اند. ساختار مشابه گرافیت است که امروزه تقریباً به عنوان ماده آند (ترمینال مثبت) مورد استفاده قرار می گیرد. هر مولکول TAQ از طریق پیوندهای هیدروژنی به شش مولکول دیگر جذب می شود که به اندازه پیوندهای دیگر قوی نیستند، اما برای ایجاد یک صفحه تقریباً مسطح از مواد کافی هستند که می توانند با سوراخ هایی که یون های لیتیوم را ذخیره می کنند، روی هم قرار بگیرند.

این ماده توسط تیانیانگ چن و هاریش باندا در حالی که آنها در آزمایشگاه Mircea Dincă، استاد MIT کار می کردند، کشف شد که با لامبورگینی همکاری می کند تا به این سازنده هایپرکار کمک کند تا خط تولید خود را برق بخشد. لامبورگینی که قبلاً از یک ابرخازن توسعه یافته در آزمایشگاه دینکا در مدل سیان خود استفاده می کرد، مجوز ثبت اختراع این ماده را صادر کرده است.

خبرکاو