شیرین‌کننده مصنوعی سوکرالوز (Sucralose) که در بسیاری از غذاها و نوشیدنی‌های بدون کالری یافت می‌شود، توسط بدن ما تجزیه نمی‌شود و پس از دفع از طریق فاضلاب به دریاها راه می‌یابد؛ اکنون یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که این ماده به میکروارگانیسم‌های موجود در انتهای شبکه‌های غذایی آبزی آسیب می‌رساند.

براساس گزارش ScienceAlert، به گفته محققان دانشگاه فلوریدا انسان نمی‌تواند سوکرالوز را تجزیه کند و بسیاری از میکروارگانیسم‌ها نیز چنین هستند و به‌طورکلی این ماده به‌راحتی تجزیه نمی‌شود. وقتی نیز این ماده پس از مصرف از طریق فاضلاب به دریاها سرازیر می‌شود، می‌تواند بر میکروارگانیسم‌های مهم تأثیر بگذارد.

تأثیر شیرین‌کننده مصنوعی بر میکروارگانیسم‌های آبزی

محققان برای تحلیل تأثیر شیرین‌کننده‌های مصنوعی بر میکروارگانیسم‌ها، نمونه‌هایی از آن‌ها را از آب شیرین و شور جمع‌آوری کردند و در معرض غلظت‌های مختلف سوکرالوز در آزمایشگاه قرار دادند. اندازه‌گیری‌های تعداد سیانوباکتری‌ها و دیاتومه‌ها (Diatom) در این نمونه‌ها پس پنج روز نشان داد که این شیرین‌کننده مصنوعی به‌وضوح روی آن‌ها تأثیر داشته است.

تعداد سیانوباکتری‌ها در مقایسه با گروه‌های کنترل در آب شیرین زمانی که در معرض سوکرالوز قرار گرفتند افزایش یافت، اما در آب شور کمتر شد. درمورد دیاتومه‌ها، محققان شاهد کاهش تعداد آن‌ها در آب‌های شیرین و آب شور پس از اضافه‌شدن سوکرالوز بودند. محققان دریافتند که این تأثیر در آزمایشات آب شیرین بیشتر بوده است. این احتمال وجود دارد که دیاتومه‌های آب شیرین سوکرالوز را با یک ماده مغذی دیگر اشتباه بگیرند.

اگرچه این پژوهش تأثیرات بلندمدت سوکرالوز را تحلیل نکرده، اما بدیهی است که اکوسیستم‌های طبیعی با ورود این شیرین‌کننده مصنوعی از طریق فاضلاب، تعادل خود را از دست می‌دهند. این خطر وجود دارد که جمعیت دیاتومه‌ها به‌طور کامل از بین برود. دیاتومه‌ها یکی از تولیدکنندگان اولیه در اقیانوس‌ها و تنظیم‌کننده‌های حیاتی چرخه‌های کربن و اکسیژن هستند. کاهش آن‌ها می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی بر کل شبکه غذایی از پایین به بالا تأثیر بگذارد.

نتایج پژوهش محققان در نشریه Environmental Monitoring and Assessment منتشر شده است.

خبرکاو