آیا تا به حال به این فکر کرده اید که نامگذاری هواپیماهای نظامی چگونه انجام می شود؟ بسیاری از نام های هواپیماهای نظامی گیج کننده هستند؛ مانند F – ۱۶، F / A – ۱۸ و VC – ۲۵ A. هواپیماهای ارتش ایالات متحده از یک رسم به خوبی تعریف شده پیروی می کنند، اما بسیاری از نام های غیررسمی دیگر نیز مورد استفاده قرار می گیرند.

سیستم نامگذاری هواپیماهای نظامی در آمریکا

ارتش ایالات متحده از یک سنت نامگذاری رسمی برای تمام هواپیماها و دیگر وسایل نقلیه هوایی از جمله هلیکوپترها، موشک ها و فضاپیماها استفاده می کند که به نام “مجموعه طراحی ماموریت” (Mission Design Series (MDS)) معروف است. این سیستم نامگذاری در دهه ۱۹۶۰ معرفی و جایگزین سیستم های جداگانه برای بخش های مختلف ارتش آمریکا شد. توجه داشته باشید که این نام به طور مستقل به هر سازنده ای اختصاص داده می شود و در مورد هواپیماهای تجاری که برای استفاده نظامی طراحی شده اند نیز صدق می کند؛ برای مثال بوئینگ ۷۴۷ در استفاده حمل و نقل VIP نظامی به VC – ۲۵ تبدیل شد.

نام هواپیماهای نظامی یک ساختار دو بخشی است. این اسم همیشه شامل یک خط فاصله خواهد بود. بخش اول نام (در سمت چپ خط فاصله) نشان دهنده نوع یا ماموریت هواپیما است. طراحی های رایج شامل موارد زیر است:

• F برای جنگنده
• A برای هواپیمای تهاجمی
• B برای بمب افکن
• T برای هواپیمای آموزشی
• C برای هواپیمای ترابری
• E برای هواپیمای ویژه جنگ الکترونیکی (برای مثال AEW)
• O برای هواپیمای نظارتی و دیده وری
• P برای هواپیمای گشت زنی
• R برای هواپیمای جاسوسی
• H برای هلیکوپتر

دو حرف سمت چپ خط فاله معنای متفاوتی را نشان می دهند. اگر آن ها با “/” مانند F / A – ۱۸ از هم جدا شوند، این استفاده دوگانه آن هواپیما را نشان می دهد و هواپیمای مذکور به همان اندازه برای دو نقش مفید است.

اگر دو حرف از هم جدا نباشند، این نشان دهنده یک ماموریت تغییر یافته است. در این موارد حرف اول نشان دهنده ماموریت تغییر یافته و حرف دوم نشان دهنده ماموریت استاندارد است. برای مثال، هواپیمای EA – ۶ B Prowler نسخه مجهز به جنگ الکترونیک هواپیمای تهاجمی A – ۶ است. گاهی اوقات یک “وضعیت” اضافی نیز دیده می شود. در این حالت، اولین پیشوند دو یا سه حرفی خواهد بود. این ها شامل X برای یک هواپیمای آزمایشی (مانند XB – ۴۱)، J برای یک هواپیمای تست، و Y برای یک هواپیمای نمونه اولیه است.

عنصر دیگر نام، شماره طراحی است. این عنصر بلافاصله در سمت راست خط فاصله قرار می گیرد و مدل خاص آن نوع ماموریت را نشان می دهد. این ها عموماً به ترتیب در طول زمان صادر می شوند. این عدد طراحی را می توان با یک حرف (A، B، C و…) نیز دنبال کرد. این نشان دهنده یک تغییر در طراحی اصلی است، تغییری که به اندازه ای قابل توجه است که به عنوان یک نسخه جدید در نظر گرفته شود.

در نهایت، یک نام کمتر رسمی برای هواپیما اضافه می شود. این بخشی از سیستم MDS نیست اما به طور عمومی به آن ارجاع داده می شود. بسیاری از هواپیماهای جنگنده به نام پرندگان شکاری نامگذاری می شوند، مانند F-15 Eagle و F-22 Raptor، اما بسیاری از نام های دیگر نیز استفاده می شوند.

نامگذاری کمتر رسمی در بریتانیا و جاهای دیگر

در کشورهای دیگر، یک عرف کمتر رسمی در مورد نامگذاری هواپیماها و پرنده های نظامی وجود دارد. البته، هواپیماهای آمریکایی فروخته شده به کشورهای دیگر معمولاً همان نام یا شماره مدل را حفظ می کنند (احتمالا با کمی تغییر یا پیشوند). در بسیاری از کشورها، هواپیماها اصولاً توسط سازنده نامگذاری می شوند.

نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) سیستم نامگذاری جالبی دارد. این کشور مانند ایالات متحده سیستم رسمی شماره گذاری یا پیشوندی ندارد؛ در عوض، سنت های نامگذاری دارد که عموماً از زمان جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفته اند. برخی از نمونه های فعلی عبارتند از:

• نام های مرتبط با قدرت برای هواپیماهای ترابری سنگین (مانند Hercules و Atlas)
• نام هایی با موضوع سفر برای هواپیماهای ترابری (مانند Globemaster و Voyager)
• پرندگان شکاری (مانند Hawk و Harrier)
• استفاده مجدد از نام های تاریخی (مانند Typhoonو Tempest)

از لحاظ تاریخی، سنت های نامگذاری هیجان انگیز دیگری نیز مورد استفاده قرار می گیرند، از جمله:

• نام حیوانات و عناصر معدنی برای هواپیماهای جنگنده اولیه (مانند Camel) و نام های خشن یا مرتبط با سرعت برای هواپیماهای بعدی (مانند Spitfire و Hurricane)
• نام های مکان برای هواپیماهای بمب افکن (مانند Lancaster و Halifax)
• نام شهرهای ساحلی یا بندری برای قایق های پرنده
• نام کاشفان دریایی برای هواپیماهای گشت زنی دریایی (مانند Anson و Shackleton)

خبرکاو