در اپیزود سوم «گفتگوهای خلاقانه»، مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها که توسط بخش فیلم‌سازی استارت‌آپ هوش مصنوعی مولد Runway تولید می‌شود، هنرمند چندرسانه‌ای کلر هنتشکر ابراز نگرانی می‌کند که هوش مصنوعی فرآیند هنری را تا حدی کالایی کند که هنر یکسان شود و به نوعی پسرفت کند. یکسانی مشتق

"آیا این میانگین به طور فزاینده باریک تری از چیزهای موجود را دریافت می کنید؟" او می پرسد. "و سپس - همانطور که میانگین می شود - آیا همه چیز فقط یک لکه خواهد بود؟"

اینها سوالاتی هستند که روز چهارشنبه در نمایش 10 فینالیست برتر دومین جشنواره سالانه فیلم هوش مصنوعی Runway از خودم می پرسیدم که از صبح امروز به صورت درخواستی در وب سایت Runway در دسترس هستند.

Runway امسال دو اولین نمایش را برگزار کرد، یکی در لس آنجلس و دیگری در نیویورک. من در نیویورک، که در متروگراف برگزار شد، شرکت کردم، تئاتری که به‌خاطر خانه‌های هنری و رزروهای آوانگاردش معروف است.

من خوشحالم که گزارش دهم هوش مصنوعی در آینده‌ای بسیار شتاب‌زده نیست... حداقل هنوز. اما یک چشم کارگردان ماهر - لمس انسانی - تفاوت آشکاری در اثربخشی یک فیلم هوش مصنوعی ایجاد می کند.

همه فیلم‌های ارسال‌شده به جشنواره دارای هوش مصنوعی به شکلی بودند، از جمله پس‌زمینه‌ها و انیمیشن‌های ساخته‌شده با هوش مصنوعی، صداگذاری مصنوعی، و جلوه‌های ویژه به سبک گلوله. هیچ یک از عناصر کاملاً در سطح ابزارهای پیشرفته ای مانند OpenAI's Sora به نظر نمی رسید، اما از آنجایی که اکثر موارد ارسالی در اوایل سال نهایی شدند، انتظار می رفت.

در واقع، آشکار بود - گاهی اوقات به طرز دردناکی - کدام بخش از فیلم ها محصول یک مدل هوش مصنوعی است، نه یک بازیگر، فیلمبردار یا انیماتور. حتی اسکریپت‌های قوی در غیر این صورت، گاهی اوقات با تأثیرات بی‌نظیر هوش مصنوعی مولد ناامید می‌شدند.

به عنوان مثال، «مامان عزیز» نوشته یوهانس سالدانا گوادالوپ و کتی لو را در نظر بگیرید که داستان رابطه محبت آمیز یک دختر با مادرش را بازگو می کند - به قول خود دختر. اشک آور است اما صحنه‌ای از یک بزرگراه لس‌آنجلس با همه چیزهای عجیب و غریب ویدیوهای تولید شده توسط هوش مصنوعی (مثلاً ماشین‌های تاب‌دار، فیزیک عجیب و غریب) طلسم را برای من شکست.

به نظر می‌رسید محدودیت‌های ابزارهای هوش مصنوعی امروزی، برخی از فیلم‌ها را در خود جای داده است.

همانطور که همکار من Devin Coldewey اخیراً نوشت، کنترل با مدل‌های مولد - به‌ویژه مدل‌های تولیدکننده ویدیو - گریزان است. مسائل ساده در فیلمسازی سنتی، مانند انتخاب رنگ در لباس یک شخصیت، نیاز به راه حل هایی دارد، زیرا هر پلان مستقل از دیگران ساخته می شود. گاهی اوقات حتی راه‌حل‌ها هم کارساز نیستند.

گسست ناشی از آن در جشنواره به نمایش گذاشته شد، جایی که تعدادی از فیلم‌ها چیزی بیشتر از خطوط مماس مرتبط با روایت و موسیقی متن بودند. «L'éveil à la création» اثر کارلو دی توگنی و النا اسپاراسینو نشان داد که این فرمول چقدر می تواند کسل کننده باشد، با انتقال هایی شبیه به نمایش اسلاید که کتاب داستان تعاملی بهتری را نسبت به فیلم ایجاد می کند.

لئو کانون "وقتی مادربزرگ ها گم می شوند کجا می روند؟" همچنین در دسته فیلم‌نامه‌ها قرار می‌گیرد - اما با وجود این به لطف یک فیلمنامه صمیمانه (کودکی که آنچه را که برای مادربزرگ‌ها پس از عبور از آن‌ها اتفاق می‌افتد توصیف می‌کند) و اجرای فوق‌العاده قوی ستاره کودکش پیروز می‌شود. به نظر می رسید بقیه حضار موافق بودند. این فیلم یکی از تشویق های پرشورتر آن شب را دریافت کرد.

و برای من، این واقعاً جشنواره را به طور خلاصه خلاصه می کند. کمک های انسان - نه هوش مصنوعی - اغلب تفاوت را ایجاد می کند. احساسی بودن در صدای یک بازیگر کودک؟ که به شما می چسبد. پس زمینه های تولید شده توسط هوش مصنوعی؟ کمتر.

این مطمئناً برای برنده جایزه بزرگ جشنواره "Get Me Out" صدق می کند که تلاش یک مرد ژاپنی را برای بهبودی از آسیب روانی مهاجرت به ایالات متحده در کودکی نشان می دهد. دانیل آنتیبی، فیلمساز، حملات هراس مرد را با کمک گرافیک های تولید شده توسط هوش مصنوعی به تصویر می کشد - گرافیک هایی که در نهایت به نظر من موفقیت کمتری نسبت به فیلمبرداری داشتند. فیلم با تصویری از مردی که از روی پل بالا می رود، به پایان می رسد، درست در حالی که چراغ های خیابان که روی خط عابر پیاده یک به یک سوسو می زنند. ترسناک است - و زیبا - و مطمئناً برای گرفتن آن زمان زیادی طول کشیده است.

این احتمال وجود دارد که روزی هوش مصنوعی مولد بتواند صحنه هایی مانند این را دوباره خلق کند. شاید سینماتوگرافی در نهایت با اعلان‌ها جایگزین شود - قربانی مجموعه داده‌های رو به رشد (البته با وضعیت مشکل کپی رایت) که در آن استارت‌آپ‌هایی مانند Runway و OpenAI در حال آموزش مدل‌های تولید ویدیوی خود هستند.

اما آن روز امروز نیست

با پایان یافتن نمایش فیلم و دریافت کنندگان جایزه برای عکسبرداری به جلوی سالن تئاتر رفتند، نمی‌توانستم متوجه شوم فیلمبردار در گوشه‌ای که تمام ماجرا را مستند می‌کند. شاید برعکس، هوش مصنوعی هرگز جایگزین برخی چیزها نشود، مانند انسانیتی که ما انسان‌ها عمیقاً می‌خواهیم.

خبرکاو