کی ماشین مجانی میخواد؟

اگر عجله دارید، می توانید 40000 دلار تخفیف برای تویوتا Mirai مدل 2023، یک خودروی پیل سوختی با قیمت 52،000 دلار دریافت کنید. وقتی 15000 دلار هیدروژن رایگان در طول 6 سال و وام 0 درصدی موجود را در نظر بگیرید، تویوتا اساساً 3000 دلار به مردم می‌پردازد تا خودرو را از دستش بردارند.

اگر بتوانید هیدروژنی را برای تامین انرژی آن پیدا کنید، کار بسیار خوبی خواهد بود.

تخفیف تویوتا پس از اعلام سه هفته پیش شل مبنی بر بستن ایستگاه های سوخت هیدروژن خود در کالیفرنیا صورت گرفت. مسلماً، شرکت نفت تنها هفت مورد را برای شروع داشت (پنج مورد از آنها از کار افتاده بود)، اما این هنوز هم بیش از 10 درصد از ایستگاه های گلدن استیت را نشان می دهد که تقریباً همه آنها در اطراف لس آنجلس و سانفرانسیسکو قرار دارند. طبق گفته Hydrogen Fuel Cell Partnership، از آنهایی که باقی مانده اند، حدود یک چهارم آنها آفلاین هستند.

کالیفرنیا تنها ایالتی بود و هنوز هم هست که در آن یک وسیله نقلیه پیل سوختی منطقی به نظر می رسد - اگر یک ایستگاه سوخت در نزدیکی شما فعال باشد. و اگر چشمک بزنی و سرت را کج کرد.

فقط به هوندا نگویید که اخیراً زمان آن را پیدا کرده است تا پرفروش‌ترین CR-V خود را به خودرویی معادل هیولای فرانکشتاین تبدیل کند: یک خودروی هیبریدی پلاگین و سلول سوختی.

باتری 17.7 کیلووات ساعتی این کراس اوور 29 مایل برد فقط الکتریکی را فراهم می کند و پس از اتمام آن، پیل سوختی نصب شده در جلو شروع به جرعه جرعه جرعه جرعه دادن هیدروژن از یک جفت مخزن فیبر کربنی می کند. یک مخزن زیر صندلی عقب، دیگری پشت، جایی که فضای زیادی در صندوق عقب می گیرد.

با وجود این همه پیچیدگی و سازش، چه چیزی به دست می آورید؟ برد کلی 270 مایل یا تقریباً برابر با یک کراس اوور برقی میان رده است. با این تفاوت که خودروی برقی محدود به رانندگی در اطراف LA یا SF نیست.

اکنون، هیدروژن پتانسیل زیادی به عنوان منبع سوخت برای بسیاری از بخش‌های اقتصاد بدون کربن، از گرمای صنعتی گرفته تا تولید فولاد و حمل و نقل از راه دور، دارد. به همین دلیل است که بسیاری از استارت‌آپ‌های هیدروژنی خود را به عنوان راه‌حل‌هایی با کربن صفر برای آن بخش‌ها معرفی می‌کنند. Electric Hydrogen که 600 میلیون دلار جمع آوری کرده است، به تولید فولاد، نیرو، متانول و آمونیاک می پردازد. Advanced Ionics، فینالیست Startup Battlefield در سال 2023، هیدروژن الکترولیزهای خود را به سمت تولیدکنندگان آمونیاک و مواد شیمیایی هدف قرار داده است. Hgen همچنین فولاد و آمونیاک را دنبال می کند. حس یک روند؟

جایی که هیدروژن کشش پیدا نکرده است در رانش خودروهای سواری و کامیون ها است. تولید و توزیع هیدروژن هنوز برای دارندگان Mirai یا CR-V برای سفرهای جاده ای بسیار ضعیف است. به علاوه، با وجود قیمت آتش نشانی Mirai، سلول های سوختی ارزان نیستند. و اگر FCEVها بخواهند انتشار کربن را کاهش دهند، باید با هیدروژن سبز کار کنند، نه هیدروژن خاکستری مشتق شده از سوخت فسیلی که امروزه غالب است. تا زمانی که این اتفاق نیفتد، آنها فقط نسبت به هیبریدهای پیشرفته برای آب و هوا بهتر هستند.

در کوتاه مدت، کاملاً واضح است که خودروهای سبک با آلایندگی صفر باید به باتری تکیه کنند. پس چرا تویوتا و هوندا (و هیوندای و دیگران) هنوز در مورد هیدروژن اینقدر خوش بین هستند؟

دانستن اینکه در اتاق های هیئت مدیره بسته چه اتفاقی می افتد سخت است، اما دلایل متعددی وجود دارد که چرا خودروسازان ممکن است پیل های سوختی را تحت فشار قرار دهند. دیدگاه بدبینانه این است که خودروسازان می دانند که زیرساخت های هیدروژنی و وسایل نقلیه سلول سوختی برای یک دهه یا بیشتر آماده نخواهند بود، اما با تبلیغ مزایای پیشرانه (یعنی سوخت سریع)، می توانند مصرف کنندگان (و سیاستمداران) محتاط خودروهای الکتریکی را متقاعد کنند. تا در این میان از وسایل نقلیه با سوخت فسیلی استقبال کنیم. تا حدودی، مثل این است که آنها می‌خواستند روی تصویری از آگاهی نسبت به آب و هوا و نوآورانه در فناوری سرمایه‌گذاری کنند، در حالی که از وسایل نقلیه الکتریکی اجتناب می‌کردند - رایج‌ترین چشم‌انداز آینده حمل‌ونقل کم آلاینده.

دیدگاه خیریه تر این است که شرکت ها نمی توانند با اینرسی سازمانی خود مبارزه کنند. سلول های سوختی ممکن است به سادگی مهندسان و مدیران فعلی شرکت ها را هیجان زده کند. مانند موتورهای احتراق داخلی، آنها پیچیده و عمدتاً مکانیکی هستند که توسط پمپ ها و لوله ها تغذیه می شوند و توسط لوله های اگزوز تخلیه می شوند. به علاوه، برخلاف باتری‌ها که تقریباً همیشه توسط تامین‌کنندگان ساخته می‌شوند، بیشتر تخصص طراحی و ساخت را می‌توان در خانه نگه داشت.

در نهایت، خودروسازان ممکن است فکر کنند که مصرف‌کنندگان تا زمانی که زمان‌های پر کردن خودرو با خودروهای گازسوز مطابقت نداشته باشد، تغییر نخواهند داد. در حالی که زمان شارژ EV همچنان رو به کاهش است، احتمالاً هرگز مانند هیدروژن به مرز پنج دقیقه نخواهند رسید. خودروسازان ممکن است واقعاً بر این باور باشند که پنج یا ده دقیقه اضافی ممکن است برای اکثر مصرف‌کنندگان مشکل ساز باشد.

روزی ممکن است درستی خودروسازان ثابت شود. اگر استارت‌آپ‌های هیدروژنی امروزی موفق شوند و بتوانند ظرفیت کافی برای برآوردن تقاضای صنعتی و کشتیرانی ایجاد کنند، ممکن است شروع فروش خودروهای سلول سوختی به توده‌ها منطقی باشد. آیا آن روز ده سال دیگر خواهد بود؟ یا شاید 20؟ بگذارید اینطور بیان کنیم: در حال حاضر در نقشه راه کسی نیست.

خبرکاو