آیا تا به حال در مقابل یک چوب قرمز بایستید و از خود پرسیده اید: "آیا عالی نیست اگر این شعر به جای درخت باشد؟" جویس کیلمر هم همینطور. با این حال، کلین کارولین ژانگ و رایان ماتر، تلاش کرده‌اند تا شکاف بین فناوری هوش مصنوعی و شعر را با خلاقیت جذاب خود - دوربین شعر، پر کنند. دستگاه منبع باز فناوری پیشرفته را با دید هنری ترکیب می کند و در نتیجه خلقی ایجاد می کند که مرزهای هر دو زمینه را تغییر می دهد.

در نگاه اول، Poetry Camera مانند ابزار دیگری در چشم انداز همیشه در حال تحول دستگاه های دیجیتال به نظر می رسد. با این حال، با تحلیل دقیق تر، مشخص می شود که این یک دوربین معمولی نیست. دوربین شعر به جای گرفتن صرفاً تصاویر، مفهوم عکاسی را با تولید شعرهای متفکر برانگیز (یا به همان اندازه که شعر هوش مصنوعی می تواند فکر کند) بر اساس تصاویر بصری که با آن مواجه می شود، به اوج می رساند.

Zhang و Mather، مغز متفکران این پروژه، به طور یکپارچه تخصص خود را در فن آوری و هنر ترکیب کرده اند تا یک دستگاه از نظر فنی چشمگیر و از نظر زیبایی شناسی فریبنده ایجاد کنند.

داستان دوربین شعر به عنوان یک پروژه اشتیاق شخصی برای ژانگ و ماتر آغاز شد که خود را مجذوب ایده ادغام عشق خود به فناوری با قدردانی از هنر می‌دانستند. در مراحل اولیه توسعه، آن‌ها ساعت‌های بی‌شماری را صرف تحلیل اجزای مختلف و آزمایش مدل‌های مختلف هوش مصنوعی کردند تا دید خود را زنده کنند.

منشاء پروژه زمانی است که به GPT-3 دسترسی پیدا کردم. اولین غریزه من این بود که با آن Dungeons & Dragons بازی کنم، زیرا من یک آدم قلابی هستم. من فکر کردم که "اگر این چیز بتواند بازی Dungeons & Dragons را بازی کند، تاثیرگذار خواهد بود." و بله، برای آن کار کرد. این زمانی بود که شما مجبور بودید مهندسی سریع انجام دهید. پس مقداری گریس آرنج لازم بود تا کار کند. اما من این ایده را هم داشتم که شاید یک دوربین به عنوان پروژه بسازم.» «اگر دوربینی را بردارید، اما واکنشی به فرهنگ اینستاگرام باشد، چه؟ اگر متن به جای عکس بیرون بیاید چه؟ … همه نسخه کتاب را به فیلم ترجیح می دهند، پس برای ثبت لحظه ها چنین است.

همانطور که آنها نمونه اولیه خود را اصلاح کردند، ژانگ و ماتر شروع به به اشتراک گذاشتن خلاقیت خود با دوستان و خانواده در مجالس اجتماعی کردند. واکنش هایی که آنها دریافت کردند چیزی جز شگفت آور نبود. مردم مجذوب مفهوم دوربینی بودند که می توانست بر اساس آنچه می دید شعر تولید کند. این دستگاه به سرعت در مرکز توجه قرار گرفت و بحث های پر جنب و جوشی را برانگیخت و تخیل همه کسانی را که با آن مواجه شدند برانگیخت.

این واکنش‌های اولیه انگیزه‌ای قوی برای ژانگ و ماتر بود تا به اصلاح اختراع خود ادامه دهند. آنها متوجه شدند که دوربین شعر این پتانسیل را دارد که شکاف بین فناوری و هنر را به گونه ای پر کند که در بین مردم طنین انداز شود. با انتشار اخبار دوربین شعر، این دو نفر غرق در پرس و جو از افراد کنجکاو شدند که مشتاق بودند این دستگاه را خودشان تجربه کنند. این علاقه آنها را بر آن داشت تا امکان تبدیل پروژه خود را به یک محصول تجاری بالقوه در نظر بگیرند و جادوی دوربین شعر را برای مخاطبان وسیع تری در دسترس قرار دهند.

فن آوری

در قلب این دستگاه نوآورانه، Raspberry Pi قرار دارد، یک کامپیوتر تک برد به اندازه کارت اعتباری که عملکرد قدرتمندی دارد. این جزء کوچک و در عین حال قدرتمند به عنوان مغز دوربین شعر عمل می‌کند و آن را قادر می‌سازد تا تصاویر را بگیرد و با GPT-4 OpenAI ارتباط برقرار کند تا شعر تولید کند.

Raspberry Pi تصویر را می گیرد و سپس از الگوریتم های بینایی کامپیوتری برای تجزیه و تحلیل داده های بصری استفاده می کند. سپس مدل‌های هوش مصنوعی تصویر را تفسیر می‌کنند و عناصر کلیدی، رنگ‌ها، الگوها و احساسات درون کادر را شناسایی می‌کنند. این اطلاعات به عنوان پایه ای برای فرآیند تولید شعر عمل می کند.

ژانگ دوربین را به سمت مصاحبه زوم ما گرفت:

رایان ماتر و کلین کارولین ژانگ در مصاحبه با خبرنگار شما. اعتبار تصویر: اسکرین شات از Zoom

و شعری بیرون آمد:

شعر تولید و چاپ شده توسط دوربین شعر (رونویسی زیر). اعتبار تصویر: دوربین شعر

پشت لنز، مردی نگاهش را تنظیم می کند،
در محدوده مربع فضای پیکسل.
بزرگنمایی روی چهره هایی که در مکان مجازی قرار دارند،
مدتهاست که مسابقه موش را ترک کرده است.

نور روز از میان لایه های محو شده فیلتر می شود،
در دستش قهوه ولرم فرمان می دهد.
مکالمات از مرزهای مجازی عبور می کنند،
انعکاس او آینه شده، در صفحه ظاهر می شود.

روی قفسه، کتاب‌ها تکیه می‌کنند، بی‌صدا حرف می‌زنند،
گیاهی پررونق، تنها ماده زنده.
با عینک روی زمین، خانه تبدیل به خمیر آرام او می شود،
در میان این دیوارها، دنیای او پراکنده شد.

در این صبح آوریل 2024،
یک عادی جدید، بی سر و صدا پوشیده شده است.

شعری از @poetry.camera

ژانگ این نظریه را مطرح می‌کند که اشاره به «خروج از نژاد موش‌ها» اشاره‌ای به پیراهن هاوایی من است.

مخترعان به من می گویند که خروجی دوربین شعر به یک قالب محدود نمی شود. از آنجایی که دستگاه منبع باز است، کاربران می توانند بسته به ترجیحات و توانایی و تمایل خود برای درگیر شدن با کد منبع، از بین اشکال مختلف شاعرانه - مانند هایکو، غزل یا شعر آزاد انتخاب کنند.

همانطور که دوربین شعر به تکامل خود ادامه می دهد، ژانگ و ماتر در حال تحلیل راه های جدیدی برای افزایش قابلیت های آن هستند. آنها دائماً مدل‌های هوش مصنوعی را اصلاح و انتخاب می‌کنند، اعلان‌های دستگاه را گسترش می‌دهند و تکنیک‌های پیشرفته پردازش زبان طبیعی را آزمایش می‌کنند. هدف ایجاد دستگاهی است که شعر تولید کند و در گفتگوی معنادار با کاربران شرکت کند و ارتباط عمیق‌تری بین فناوری و هنر ایجاد کند.

تلاقی هنر و فناوری

دوربین شعر به عنوان شاهدی بر پتانسیل باورنکردنی در تلاقی هنر و فناوری است. Zhang و Mather با استفاده از قدرت هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی، دستگاهی ساخته اند که نه تنها زیبایی های دنیای اطراف ما را به تصویر می کشد، بلکه آن را به گونه ای تعبیر می کند که می تواند به طرز شگفت انگیزی قابل لمس باشد. به‌عنوان فناوری، ساده است، اما من عاشق این هستم که دوربین شعر چگونه چیزها را در دسترس قرار می‌دهد. جسارت رویاپردازی و فراتر رفتن از مرزهای آنچه فناوری می تواند به آن دست یابد، بسیار آسان می شود.

صفحه نمایش ها بر زندگی روزمره ما تسلط دارند. دوربین شعر انحراف تازه ای از هنجار ارائه می دهد. این دستگاه به جای تکیه بر یک صفحه نمایش دیجیتال برای نمایش خروجی های شاعرانه خود، از روش تعاملی لمسی تر و فراگیرتر استفاده می کند. اشعار تولید شده بر روی کاغذ چاپ می شوند و تجسمی فیزیکی از تجربه هنری ایجاد می کنند. ماهیت موقتی این هنر با دوربین شعر خیلی دورتر می شود.

نمونه شعر دیگر اعتبار تصویر: دوربین شعر

ما هیچ یک از تصاویر یا شعرها را به صورت دیجیتال ذخیره نمی کنیم. چند دلیل برای آن وجود دارد: یکی، ساده تر است. دو: حریم خصوصی سه، اگر شعرها مانند این نوع مصنوعات زودگذر باشند، معنای بیشتری به شعرها اضافه می کند. ماتر توضیح می دهد که اگر آن را از دست بدهید، از بین رفته است. اکنون همه از طریق تلفن همراه خود یک دوربین در جیب خود دارند - ما می‌خواستیم کاری بسیار متفاوت انجام دهیم.

ما رابط‌های کاربری جدیدی را با محصولاتی مانند Plaud و Humane Ai Pin مشاهده کرده‌ایم - و این دستگاه به همان روش ادامه می‌دهد. این به کاربران اجازه می دهد تا از رگبار دائمی محرک های بصری جدا شوند و با خلاقیت های دوربین شعر به شیوه ای متفکرانه تر و متفکرانه تر درگیر شوند. نه برای اینکه همه هنرجویان باشم، اما تجربه درونی از نگه داشتن یک شعر چاپ شده در دستان من دعوتی است برای تأمل در کلمات، قدردانی از زیبایی زبان و ایجاد ارتباط عمیق تر با اثر هنری.

فلسفه طراحی فراتر از دستگاه است و بر کل تجربه کاربر تأثیر می گذارد. ژانگ و ماتر با دقت دوربین شعر را ساخته اند تا حس شگفتی و کشف را تقویت کنند. گرفتن یک تصویر، انتظار برای تولید شعر توسط هوش مصنوعی و سپس دریافت خروجی چاپ شده، حس انتظار و تعجب ایجاد می کند و تعامل کلی با دستگاه را افزایش می دهد.

بازتابی از آینده هوش مصنوعی و محاسبات شخصی

فلسفه طراحی Zhang و Mather برای Poetry Camera منعکس کننده دیدگاه گسترده تر آنها برای آینده محاسبات شخصی و هوش مصنوعی است. آنها بر این باورند که فناوری باید به طور یکپارچه در زندگی روزمره ما ادغام شود و تجربیات ما را بدون تحت تأثیر قرار دادن محرک های مداوم تقویت کند. آنها با ایجاد دستگاهی که سادگی و بیان هنری را در اولویت قرار می دهد، وضعیت موجود را به چالش می کشند و راه را برای عصر جدیدی از فناوری هموار می کنند.

«فکر می‌کنم دوربین‌های شعر تصویری از اتفاقاتی هستند که برای بسیاری از صنایع با هوش مصنوعی اتفاق می‌افتد. ژانگ می خندد: دوربین های شعر بر خلاف یک رشته سنتی هستند: شما هرگز کسی را ندیدید که بگوید: "اوه، من یک عکاس شعر برای رویدادهای شرکتی هستم". دوربین‌های شعر در میان این رشته تثبیت شده عکاسی و شعر قرار دارند. این یک چیز جدید و عجیب است. مهمتر از همه، تماشای تعامل مردم با آنها لذت بخش است: مردم شادی کودکانه را در شخصیت بازیگوش خود می یابند.

بعدش چی؟

از آنجایی که دوربین شعر همچنان مخاطبان را مجذوب خود می کند و سر و صدا ایجاد می کند، ژانگ و ماتر با دقت در حال تحلیل آینده آفرینش خلاقانه خود هستند. در حالی که این دستگاه به عنوان یک پروژه اشتیاق شخصی شروع شد، پاسخ مثبت بسیار زیاد آن ها را بر آن داشت تا امکان در دسترس قرار دادن آن به صورت تجاری برای مخاطبان وسیع تری را تحلیل کنند.

ژانگ می اندیشد: «بعد از 100 بار اول که مردم پرسیدند، ما گفتیم: «ما آن را نمی فروشیم»، اما پس از 101 سؤال، با جزئیات بیشتری در مورد آن فکر کردیم و فکر کردیم که آیا باید آن را در دسترس مردم قرار دهیم. اما در عین حال، این یک پروژه هنری است، می دانید؟ پاسخ اولیه ما این بود که سرمایه داری را کنار بگذاریم.»

با این حال، ژانگ و ماتر، وفادار به تعهد خود به پایداری و مصرف آگاهانه، قبل از عجله به تولید انبوه زمان می‌برند. در عوض، آنها رویکرد سنجیده‌تری را در پیش گرفته‌اند، با پتانسیل کاهش محصولات محدود که کیفیت را بر کمیت ترجیح می‌دهد. هدف آن‌ها با کنترل دقیق فرآیند تولید، اطمینان از این است که هر دوربین شعر با نهایت توجه به جزئیات ساخته شده است و استانداردهای بالای عملکرد و دوام آنها را برآورده می‌کند.

من تیم را در مورد خرید یک محصول سخت افزاری به چالش کشیدم: تلفن ها دارای دوربین، اتصال به اینترنت و صفحه نمایش هستند. آیا استفاده از سخت افزاری که از قبل وجود دارد پایدارتر نخواهد بود؟

نمونه شعر دیگری که در پس زمینه، شخصی که آن را الهام گرفته است. اعتبار تصویر: دوربین شعر

ژانگ موافق است: «پایدارترین کار این است که اصلاً چیزی نسازیم. اما ما در ابتدا این کار را به عنوان یک پروژه DIY منبع باز شروع کردیم و همه دستورالعمل ها را به صورت آنلاین داشتیم. فقط این بود که جمع آوری تمام قسمت های مختلف مورد نیاز برای مردم سخت است. در ابتدا، ما با ایده ایجاد یک محفظه مقوایی بازی کردیم. اما من متوجه شده ام که بخشی از چیزی که مردم را دوست دارند و می خواهند با آن بازی کنند، نوعی زیبایی شناسی محصول پولیش شده با Poké Ball است. من فکر می‌کنم برای اینکه دوربین شعر در کامل‌ترین شکل خود زنده شود، باید محصولی با ظاهر صیقلی باشد. من نمی دانم چگونه با در نظر گرفتن پایداری به آن نزدیک شوم، اما برای ما مهم است. »

با نگاهی به آینده، ژانگ و ماتر آینده‌ای را تصور می‌کنند که در آن دوربین شعر نه تنها یک دستگاه جدید است، بلکه کاتالیزوری برای تغییر در نحوه تعامل ما با فناوری و هنر است. آنها امیدوارند که خلقت آنها به دیگران الهام بخشد تا تقاطع این دو میدان را کشف کنند، مرزهای آنچه ممکن است را جابجا کنند و اشکال جدیدی از بیان را ایجاد کنند.

من عاشق زندگی در دنیایی هستم که در آن سرگرمی های مشتاقانه با هنر و فناوری تلاقی می کنند، و این پروژه کاملاً در نمودار ون قرار می گیرد.

برای من، این هنر همچنان ادامه دارد، زیرا در مورد بیان است. این وسیله ای برای شکل دادن به دنیایی است که قصد داریم ببینیم، دنیایی که مردم می توانند با این فناوری جدید بازی کنند: هوش مصنوعی تمام عذاب و تاریکی نیست. و این فقط در مورد تقلید هوش مصنوعی از انسان به روشی عمیق تر، سریع تر و بدتر نیست.» ژانگ نتیجه می گیرد. این در مورد ساختن چیزی کاملاً جدید با فناوری جدید آن و بیرون آوردن دوباره آن کودک درون است. برای این پروژه، این در مورد پول درآوردن نیست، بلکه این است که آن شگفتی کودکانه را دوباره ممکن کنیم.

اگر می خواهید نگاه دقیق تری به دوربین در عمل داشته باشید، به نظر می رسد TikTok بهترین منبع باشد.

خبرکاو