2 مارس 1972، فضاپیمای پایونیر 10 از کیپ کارناوال فلوریدا به فضا پرتاب شد و اولین مأموریت به سیاره مشتری بود.

پروژه پایونیر که شامل دو مأموریت مهم پایونیر 10 و پایونیر 11 می‌شد، برای اکتشافات میان‌سیاره‌ای طراحی شده‌ بود. این دو کاوشگر وظیفه کاوش سیارات بیرونی منظومه شمسی مانند مشتری و زحل را داشتند.

پایونیر 10

پایونیر 10 اولین کاوشگر بین سیاره‌ای و جزو 11 جسم مصنوعی بود که به سرعت فرار موردنیاز برای خروج از منظومه‌شمسی دست یافت. این پروژه اکتشاف فضایی توسط مرکز تحقیقاتی ایمز ناسا در کالیفرنیا انجام شده است.

فضاپیما به اندازه یک اتوبوس شش ضلعی با یک آنتن به قطر 2.74 متر بود. نیروی الکتریکی آن توسط چهار ژنراتور ترموالکتریک ایزوتوپ رادیویی تأمین می‌شد که در هنگام پرتاب، مجموعا 155 وات را تأمین می‌کردند.

عکاسی از مشتری در 6 نوامبر 1973 با برد 25 میلیون کیلومتری آغاز شد و حدود 500 تصویر به زمین مخابره شد. نزدیک‌ترین نزدیکی به سیاره مشتری در 5 دسامبر 1973 با برد 132,252 کیلومتر بود. در طول این مأموریت، از ابزارهای داخل هواپیما برای مطالعه کمربند سیارک‌ها، محیط اطراف مشتری، باد خورشیدی، پرتوهای کیهانی و درنهایت دوردست‌های منظومه‌شمسی و هلیوسفر استفاده شد.

پایونیر 10 در سال 1976 از مدار زحل و در سال 1979 از مدار اورانوس عبور کرد. در 13 ژوئن 1983، این فضاپیما از مدار نپتون، که در آن زمان بیرونی‌ترین سیاره بود، عبور کرد و پس اولین جسم ساخته‌شده‌ توسط انسان شد که از نزدیکی سیارات اصلی منظومه‌شمسی خارج شد.

قطع ارتباط با زمین

ارتباطات رادیویی با پایونیر در 23 ژانویه 2003 به‌دلیل ازدست‌رفتن توان الکتریکی فرستنده رادیویی آن، با کاوشگر در فاصله 12 میلیارد کیلومتری از زمین قطع شد.

پس از 31 مارس 1997، سیگنال ضعیف پایونیر 10 همچنان توسط شبکه فضایی عمیق ردیابی می‌شد تا هدایت‌کنندگان پرواز در فرآیند دستیابی به سیگنال‌های رادیویی در اعماق فضا تجربیاتی کسب کنند. آخرین دریافت موفق تله‌متری از فضاپیما در 27 آوریل 2002 انجام شد.

تلاش‌های بیشتر برای تماس با فضاپیما ناموفق بود. آخرین تلاش در غروب 4 مارس 2006 انجام شد، اما هیچ پاسخی از فضاپیما دریافت نشد.

خبرکاو