12 فوریه 1947 بزرگ‌ترین شهاب سنگ آهنی مشاهده‌شده‌ تا آن زمان، یک دهانه برخوردی در سیخوته-آلین، اتحاد جماهیر شوروی ایجاد کرد. تخمین زده‌ می‌شود 23 تن از قطعات، هنگام عبور آتشین از جو جان سالم به‌در برد و به زمین رسید.

شرح رویداد

در حدود ساعت 10:30 صبح روز 12 فوریه 1947، شاهدان عینی در کوه‌های سیخوته-آلین، اتحاد جماهیر شوروی، شهاب بزرگی را مشاهده کردند که درخشان‌تر از خورشید بود. این شهاب از شمال بیرون آمد و با زاویه 41 درجه فرود آمد.

درخشش شدید و صدای کرکننده‌ سقوط تا 300 کیلومتری در اطراف نقطه برخورد، نه‌چندان دور از لوچگورسک و تقریباً 440 کیلومتری شمال شرقی ولادی وستوک مشاهده شد. یک مسیر از دود به طول 32 کیلومتر برای چندین ساعت در آسمان باقی ماند.

هنگامی که شهاب با سرعتی در حدود 14 کیلومتر بر ثانیه وارد جو شد، شروع به شکستن‌ کرد و تکه‌ها باهم سقوط کردند. برخی قطعات خود را در عمق 6 متری زمین دفن کردند. در ارتفاع حدود 5.6 کیلومتری، بزرگ‌ترین توده ظاهراً در یک انفجار شدید به‌نام انفجار هوا شکسته شد.

در 20 نوامبر 1957 اتحاد جماهیر شوروی تمبری به مناسبت دهمین سالگرد بارش شهاب سنگ سیخوته-آلین منتشر کرد. تصویر تمبر یک نقاشی از مدودو، هنرمند شوروی که شاهد سقوط بود، است.

او در پنجره خانه خود نشسته بود و طرحی را شروع می‌کرد که گلوله آتشین ظاهر شد، پس بلافاصله شروع به کشیدن آنچه می‌دید کرد.

شهاب‌سنگ سیخوته-آلین

از آنجایی‌که شهاب‌سنگ در طول روز سقوط کرد، بسیاری از شاهدان عینی آن را مشاهده کردند. ارزیابی این داده‌های رصدی به رئیس وقت کمیته شهاب سنگ آکادمی علوم اتحاد جماهیر شوروی اجازه داد تا مدار شهاب‌سنگ را قبل از برخورد با زمین تخمین بزند.

این مدار بیضی‌شکل بود، با بیشترین فاصله آن از خورشید در کمربند سیارکی، مشابه بسیاری از اجرام کوچک دیگر که از مدار زمین عبور می‌کنند. چنین مداری احتمالاً در اثر برخورد در کمربند سیارکی ایجاد شده است.

جرم پیش از ورود به اتمسفر این شهاب‌سنگ تقریباً 90,000 کیلوگرم تخمین زده‌ شده‌ است. جرم پس از اتمسفر شهاب‌سنگ نیز حدود 23,000 کیلوگرم بود که در آن زمان عظیم‌ترین شهاب‌سنگ برخوردی به زمین محسوب می‌شد.

میدان پراکنده‌ اطراف این شهاب‌سنگ، منطقه بیضی‌شکلی به مساحت حدود 1.3 کیلومتر مربع را پوشانده‌ است. برخی از قطعات نیز، دهانه‌های برخوردی ایجاد کردند که بزرگ‌ترین آنها حدود 26 متر عرض و 6 متر عمق داشت.

شهاب سنگ سیخوته-آلین به‌عنوان یک شهاب‌سنگ آهنی با ساختار هشت‌وجهی درشت طبقه‌بندی می‌شود. تقریباً 93 درصد آن را آهن، 5.9 درصد نیکل، 0.42 درصد کبالت، 0.46 درصد فسفر و 0.28 درصد آن را گوگرد تشکیل می‌داد.

یک نمونه بزرگ از سیخوته-آلین در مسکو به نمایش گذاشته‌ شده‌ است. بسیاری از نمونه‌های دیگر توسط آکادمی علوم روسیه نگهداری می‌شوند و نمونه‌های کوچک‌تر زیادی در بازار کلکسیونرها وجود دارد.

خبرکاو