ناسا می‌گوید جسم عجیبی که ۱۰ میلیون بار درخشان‌تر از خورشید است، فیزیک را به چالش می‌کشد

چیزی در فضای بیرونی قانون را زیر پا می گذارد - یعنی قوانین فیزیک.

اخترشناسان این قانون شکنان را منابع پرتو ایکس فرابنفش (ULXs) می نامند و حدود ۱۰ میلیون برابر بیشتر از خورشید انرژی از خود ساطع می کنند. این مقدار انرژی قانون فیزیکی معروف به حد ادینگتون را نقض می‌کند که تعیین می‌کند چیزی با اندازه معین چقدر می‌تواند روشن باشد. اگر چیزی حد ادینگتون را بشکند، دانشمندان انتظار دارند که خود را تکه تکه کند. با این حال، طبق بیانیه ناسا (در برگه جدید باز می شود) ، ULX ها "به طور منظم ۱۰۰ تا ۵۰۰ بار از این حد فراتر می روند و دانشمندان را متحیر می کند."

مشاهدات جدید منتشر شده در مجله Astrophysical (در برگه جدید باز می شود) از آرایه تلسکوپ طیف سنجی هسته ای ناسا (NuSTAR) که جهان را در پرتوهای ایکس پرانرژی می بیند، تأیید کرد که یک ULX خاص به نام M82 X-2، قطعاً بیش از حد است. روشن تئوری‌های قبلی پیشنهاد می‌کردند که روشنایی شدید می‌تواند نوعی توهم نوری باشد، اما این کار جدید نشان می‌دهد که اینطور نیست - این ULX در واقع به نوعی محدودیت Eddington را زیر پا می‌گذارد.

مطالب مرتبط: نقشه جدید کیهان از یک منظره اشعه ایکس خیره کننده از کیهان پرده برداری می کند.

ستاره شناسان معتقد بودند که ULX ها می توانند سیاهچاله باشند، اما M82 X-2 جرمی است که به عنوان ستاره نوترونی شناخته می شود. ستارگان نوترونی هسته های باقی مانده و مرده ستارگانی مانند خورشید هستند. یک ستاره نوترونی آنقدر متراکم است که گرانش روی سطح آن حدود ۱۰۰ تریلیون بار قوی تر از گرانش زمین است. این گرانش شدید به این معنی است که هر ماده ای که روی سطح ستاره مرده کشیده شود، اثر انفجاری خواهد داشت.

به گفته ناسا (باز شده در برگه جدید) "یک گل ختمی که روی سطح یک ستاره نوترونی می افتد، با انرژی هزار بمب هیدروژنی به آن برخورد می کند."

مطالعه جدید نشان داد که M82 X-2 هر سال حدود ۱.۵ ماده زمین را مصرف می کند و آن را از یک ستاره همسایه خارج می کند. هنگامی که این مقدار ماده به سطح ستاره نوترونی برخورد می کند، برای تولید روشنایی خارج از نموداری که اخترشناسان مشاهده کردند، کافی است.

تیم تحقیقاتی فکر می‌کند این شواهدی است که نشان می‌دهد چیزی باید با M82 X-2 در حال رخ دادن باشد که به آن اجازه می‌دهد قوانین را تغییر دهد و محدودیت Eddington را بشکند. ایده فعلی آنها این است که میدان مغناطیسی شدید ستاره نوترونی شکل اتم‌های آن را تغییر می‌دهد و به ستاره اجازه می‌دهد حتی با روشن‌تر شدن و روشن‌تر شدن آن به هم بچسبند.

ماتئو باچتی، نویسنده اصلی این مطالعه (در برگه جدید باز می شود) و اخترفیزیکدان رصدخانه نجومی کالیاری در ایتالیا، گفت: "این مشاهدات به ما اجازه می دهد تا اثرات این میدان های مغناطیسی فوق العاده قوی را ببینیم که هرگز نمی توانیم با فناوری فعلی روی زمین بازتولید کنیم." صورتحساب. این زیبایی نجوم است. .. ما واقعاً نمی‌توانیم آزمایش‌هایی را برای دریافت پاسخ‌های سریع ترتیب دهیم؛ باید منتظر بمانیم تا جهان رازهای خود را به ما نشان دهد.»