به گزارش اقتصادنیوز به نقل از عصرایران در بخشی از این گزارش آمده است که احتمالاً «در دو دهه آینده، قدرت در نظام بین‌الملل تغییر و تکامل خواهد یافت و شامل مجموعه گسترده‌تری از منابع با گسترش نیروی فناورانه، قدرت شبکه و اطلاعات، مکمل نیروهای سنتی‌تر نظامی، اقتصادی و قدرت نرم فرهنگی خواهد بود. احتمالاً هیچ کشوری به تنهایی دارای جایگاه مسلط بر تمام مناطق یا قلمروها نیست و فضای حضور مجموعه گسترده‌تری از بازیگران برای پیشبرد منافع‌شان وجود دارد. 

آمریکا و چین دارای بیشترین نفوذ بر پویایی جهانی و پشتیبان چشم‌اندازهای رقیب در حکمرانی و نظام بین‌الملل هستند که منافع و ایدئولوژی‌های محوری آنها را منعکس می‌سازند. این رقابت بر اکثر قلمروها تاثیر خواهد گذاشت و موجب اعمال فشار و در بعضی موارد شکل‌دهی مجدد ائتلاف‌ها، سازمان‌های بین‌المللی، هنجارها و قوانین موجود خواهد شد که زیربنای نظم بین‌المللی را شکل داده‌اند.» 

حال سوال اینجاست که برنامه‌ها و اقدامات امروز ایران برای اینکه در آینده یکی از این «مجموعه بازیگران» باشد چیست؟

بی‌شک و تردید، بدون سرمایه‌گذاری برای توسعه صنایع دیجیتال و صنایع خلاق، بدون جلوگیری از مهاجرت نیروهای متخصص، بدون جذب سرمایه‌گذاری برای توسعه انرژی (چه سرمایه‌گذاری برای به روزرسانی صنایع نفت و گاز و چه توسعه انرژی‌های جدید)، بدون توسعه صنعت حمل و نقل هوایی و فرودگاهی و ... نمی‌توان یکی از مجموعه بازیگران موثر جهان فردا بود.

اگر عربستان این‌چنین برای برند ملی خود و برای جذب گردشگر به تقلا افتاده است برای اهمیت «قدرت نرم فرهنگی» در آینده است.   ما که از نظر تنوع قومی و فرهنگی و تنوع زیستی و اقلیمی به مراتب بیشتر از عربستان ظرفیت داریم، برای این «قدرت نرم فرهنگی» چه می‌کنیم؟ برنامه برای ارتقای برند ملی ایران در جهان چیست؟

احتمالاً یکی از این «مجموعه بازیگران» ترکیه خواهد بود. در سند چشم انداز 1404 آمده بود که ایران باید برترین قدرت اقتصادی منطقه باشد اما امروز اقتصاد ترکیه حدوداً دو برابر ایران است.  

برای جبران عقب‌ماندگی اولویت‌ها و برنامه توسعه چیست؟  احتمالاً یکی دیگر از مجموعه بازیگران فردا، ویتنام خواهد بود.  چراکه ویتنام به یکی از قطب‌های تولید در حوزه فناوری‌های جدید تبدیل شده است و توسعه فناری اطلاعات و جذب سرمایه‌گذاری در این صنایع را به عنوان اولویت ملی در دستور کار دارد.

 شاید به جرات بتوان بيان کرد هیچ‌ چیز مثل ناامیدی از فردای ایران جامعه را افسرده و بی‌انگیزه و دل‌ها را پراکنده و مشوش نمی‌کند.  یکی از مهمترین دلایل میل به مهاجرت و همچنین مهمترین دلیل گرایش برخی جوانان در برخی استان‌های مرزی به تبلیغات جدایی‌طلبانه، ناامیدی به آینده ایران است.  

با این ناامیدی باید قاطعانه چون دشمن جنگید. هیچ جنگی با حرف و شعر قشنگ به پیروزی نمی‌رسد. این جنگیدن یعنی اقدام برای توسعه ایران. جامعه ایرانی برای امیدواری به آینده و برای عزت ملی نیاز به دیدن اقدامات عملی اثرگذار جدی دارد. 

باید توجه داشت که تحولات در جهان امروز بسیار سریع‌تر از دوران‌های گذشته است.   سرعت تغییرات پس از انقلاب دیجیتال۱۰ برابر اولین انقلاب صنعتی است. پس باید همین امروز مساله آینده ایران را جدی گرفت. آیا به راستی چیزی مهم‌تر از آینده ایران وجود دارد؟

خبرکاو